Ik ben in 2012 begonnen als onderwijsassistent, ik deed een ziektevervanging. Na een half jaar zat mijn taak erop en moest ik op zoek naar ander werk. Veel zin had ik daar niet in, ik wilde graag blijven. Gelukkig kwam er snel een plek vrij op een van de andere PI-scholen. Ik heb als assistent gewerkt tot de zomer van 2018. Toen ben ik gestart met het zij-instroomtraject op de iPABO. Doordat ik veel ruimte kreeg om te studeren naast mijn baan en omdat ik zo veel kon leren in de klas heb ik mijn Pabo-diploma binnen twee jaar gehaald.
Het leuke aan de PI-scholen is dat er veel mogelijkheden zijn om jezelf te blijven ontwikkelen. Zo heb ik na het afronden van de iPABO o.a. de opleiding Kleuters in de 21e Eeuw gedaan. En nu ben ik, naast het werk in mijn vaste klas, begonnen als co-teacher op reguliere basisscholen in de wijk. Op deze manier delen de PI-scholen hun kennis en expertise met anderen.
Wat het werk extra boeiend maakt is de intensieve samenwerking met de verschillende deskundigen die verbonden zijn aan onze scholen. Zoals gedragswetenschappers, kinderpsychiaters en jeugdhulpverleners. Het is een open en hecht team waarin we elkaar ondersteunen en het echt samen doen. De lijntjes tussen ouders, onderwijs en zorg zijn kort: iedereen kent elkaar goed en er kan snel gehandeld worden.
Maar het allerleukste zijn natuurlijk de kinderen! Zij zorgen er elke dag weer voor dat ik uitgedaagd word. De ontwikkelingssprongen die ze maken, maar ook de tegenslagen die zij ervaren, maken dat ik me gedreven voel het voor hen zo goed mogelijk te doen.
Ik sprak laatst de huidige leerkracht van een kind dat ik als kleuter in de klas heb gehad. Na veel vallen en opstaan kon hij na twee jaar bij de PI-scholen naar een reguliere basisschool. Zijn juf vertelde over de warme herinneringen die dit gezin heeft aan de tijd bij de PI-scholen. Hij zit inmiddels in groep 6 en het gaat goed met hem. Dat maakt me blij, daar doe je het allemaal voor.