Merel

Het verhaal van Merel

"Het is prachtig om te merken dat een traject op onze scholen rust en zelfvertrouwen kan geven. Zowel bij een kind als de ouders."

Als je bij de PI-scholen werkt krijg je te maken met leerlingen en ouders waarbij de uitdagingen in het leven extra ingewikkeld zijn. Als professional, of je nu leerkracht, achterwacht of schoolpsycholoog bent, is aan jou de vraag om bij te dragen aan een zo veilig mogelijk en uitdagend leerklimaat voor hen. Op die manier kunnen kinderen met extra ondersteuningsbehoeften weer in ontwikkeling komen, meedoen en zich gezien en gehoord voelen.

Kinderen blijven kinderen, ondanks alles wat ze soms in hun korte leven al hebben meegemaakt. Sommigen moeten opnieuw leren vertrouwen op de mensen om hen heen. Maar je ziet ook dat ze vaak enorm veel veerkracht hebben, willen leren en verbinden. Er zit altijd potentie in kinderen, hoe klein de stapjes soms ook zijn. En ook de kleine successen verdienen het om gevierd te worden!

De samenwerking met kinderen, hun ouders en alle betrokkenen professionals en niet-professionals om de kinderen heen geeft mij energie. Het is prachtig om te merken dat een traject dat kinderen op onze scholen doorlopen rust en zelfvertrouwen kan geven. Zowel bij een kind als de ouders.

Na mijn stage in 1999 ben ik begonnen bij de PI-scholen als psychologisch assistent. Na enkele vervangingen van schoolpsychologen en tijdens het volgen van de zij-instroom opleiding waarin ik mijn lesbevoegdheid haalde, werd ik schoolpsycholoog en leerkracht.

Uiteindelijk vond ik een nieuwe uitdaging bij de kinderen die direct hulp nodig hadden bij stress in de klas. Door vijf dagen per week oproepbaar te zijn voor leerkrachten en leerlingen gaf ik de functie van achterwacht een nieuwe vorm. In mijn kamer, op de gang of op het schoolplein ging ik met kinderen in gesprek over conflicten of andere moeilijke situaties op school. Soms maakten ze bij mij hun werk af, of dachten we samen na over hoe ze iets konden oplossen of goedmaken. Soms liet ik ze extra bewegen, of deden we een spel om even te ontspannen.

Sinds 4 jaar werk ik niet meer elke dag op één locatie, maar ik ben nog steeds verbonden aan de PI-scholen. Mijn werk nu is gericht op kennisdeling, advies en innovatie. Ik heb veel contacten met andere regulier en speciaal onderwijs scholen en samenwerkingsverbanden (PO en VO). Ook train ik samen met een collega van Levvel leerlingen van groep 8 als voorbereiding op het voortgezet onderwijs. Zo kom ik tegenwoordig op al onze locaties en ben ik samen met een aantal collega’s bezig om een leernetwerk op te zetten.

We ervaren op onze scholen soms best druk door alles wat nodig is voor leerlingen met een extra ondersteuningsbehoefte, met de middelen en mankracht die je hebt, maar de inzet is 200%. Ik ervaar bij alle collega’s oprechte betrokkenheid, compassie en het denken in kansen en mogelijkheden voor onze leerlingen.

Er zijn mij in de afgelopen jaren veel leerlingen bijgebleven. Een voorbeeld is een jongen die bij ons startte in een speel-leerklas voor de jongste kinderen. Hij had een vorm van autisme, was snel overprikkeld, had veel last van stress en kon zich moeilijk aanpassen aan eisen van de omgeving. Ook organiseerde hij zijn zaken graag op een geheel eigen manier en had hij ‘ondertiteling’ nodig bij veel situaties. Hij is langdurig aangewezen gebleven op de structuur en veiligheid van speciaal onderwijs. Maar zijn ambitie was om zelf kinderen met autisme te gaan helpen, hoe moeilijk voor hem die sociale en maatschappelijke kant ook was. Uiteindelijk is hij inderdaad een opleiding sociaal pedagogische hulpverlening gaan volgen!

Terug naar Collega's aan het woord